Life is short then do what brings happiness to life.ชีวิตเราสั้น อะไรทำแล้วมีความสุขก็ทำไป อยู่ยังไงก็ได้ให้มีความสุข

Search This Blog

Friday, May 27, 2011

ดูเบสบอลครั้งแรก My first watching baseball game

26 พ.ค 54...วันนี้เป็นครั้งแรกที่ได้ติดขอบสนามเบสบอล จำได้ว่าดูหนังอเมริกันที่ไทยมีกีฬาประเภทนี้ คิดว่าถ้าได้ไปดูที่สนามจริงคงดี ไม่คิดว่าจะมีวันนี้ ดีใจมาก มิสเตอร์สัญญาไว้ตั้งแต่ปีที่แล้วว่าจะพามา เพราะพลาดกับกลุ่มเพื่อนๆๆที่ไปดู เนื่องจากวันที่ไปดูเบสบอลตรงกับวันไปนอร์ธดาโกต้าช่วงพักวันหยุดฤดูร้อน

ดีใจอีกอย่างที่มีความรู้การถ่ายรูปบ้างแล้ว ทำให้ได้ภาพดีกลับมา ก่อนไปหาข้อมูลว่ากล้องดีเอสแอลอาร์เข้าได้ไหม มีทั้งตอบได้และไม่ได้ขึ้นอยู่กับสนาม และ คนตรวจกระเป๋าหน้าประตู แล้วใช้เลนส์อะไรดี โอ้ทเอาเทเลโฟโตเลนส์ตัวที่มีอยู่ไป 75-300มม ถ้ามีเลนส์ที่ซูมได้ไกลว่านี้ ระยะ 1000 มม. ขึ้นไปคงได้เห็นนักกีฬาเหมือนนั่งดูใกล้ๆเลยทีเดียว ต้องสะสมตังค์ซื้อซะแล้ว  อยากได้สัก 5000มม.ไปเลยถึงจะดี เนื่องจากหาข้อมูลก่อนไป หลายๆคนคุยกันว่าเลนส์จะเอาไปหลายตัวไม่ได้ โอ้ทเลยเอาไปเฉพาะตัวซูม ไม่ได้เอาตัวถ่ายมุมกว้างไปด้วย เลยใช้กล้องคอมแพคตัวเล็กถ่ายมุมกว้างทั้งหมด 

ตอนเข้าแถวหน้าประตู นึกว่าจะผ่าน หรือไม่ผ่าน แต่ก็ผ่าน เจ้าหน้าที่บอกว่าให้ระวังกล้องตกหายอีกด้วย เข้าไปด้านในคนเอากล้องไปมีไม่มาก เห็นนับจำนวนได้เลย แต่ก็มีคนใช้กล้อง ดีเอสแอลอาร์เหมือนกัน แถมเลนส์ใหญ่กว่าของโอ้ทอีก

ถือเป็นประสบการณ์ที่ทั้งตื่นเต้น ทั้งสนุก ได้ไปติดขอบสนามสมใจ ไม่คิดว่าจะมีโอกาส ขากลับขอบคุณมิสเตอร์อีกครั้งที่พาไปดู  ดูภาพทั้งหมดที่นี่  ประมาณ สองร้อยกว่าๆๆ ภาพเท่านั้น

 ลืมบอกไปว่า โอ้ทกินเพรซเซิล (เรียกไม่ถูก แป้งก้อนๆๆทอดน่ะ) ก่อนเข้าสนามไป3ดุ้น เท่านั้น กลับถึงบ้านจัดการข้าวร้อนๆ น้ำพิรกเผาแม่หญิงกะหมูสวรรค์แม่หญิง สบายท้อง

ขอบคุณทุกคนที่มาบล๊อกโอ้ทน๊า




 
 
 

26th May 2011...Today is the day I was waiting for. It is my first day to see "Baseball game" at the staduim.  I remembered first time I saw the game on TV in Thailand and I thought it would be nice if I had a chance to see in the staduim at once,but I never thought it will never happened.

My husband promised to take me once since last year because I missed the game which my English teacher took my class mate to watched in Wilminton. We went to North Dakota in the same date of the game.

We met my husband 's friends at the meeting point in a parking lot there about noon and had lunch together. The groups of people met there too and brought food to eat together. The game started at 13.05 so after luch we walked into the staduim. I was excited and worried if they allowed me to take my DSLR camera into the studuim. On the night before the game, I searched on the internet and found someone said they did not allowed the camera changealbe lens (they assum that is professinal camera) and someone said depends on the staduim and person who checking at the entrance. I also searched which lens was good to take baseball game. I brought my telephoto lens 75-300 mm. which the longest lenghth I have.

I got in fine , and was really excited when see many people and big staduim..WoW!

We sat on the top of staduim at the point the batter was. I was happy because I know how to take good photos now so I got many good photos. Click here to see more photos.

On the way back home I was thank you my husband again to took me to the game. It was fun and excited even I do not understand the game . My English teacher taught us in the class last year but I did not remeber. This year we are going again and he teaches again. I think when am understand the game it will so much fun.

 
 
 
 
 
 
 
 
 
Thank you for visiting my blog.

No comments:

เมื่อเราไม่ท้อ ไม่ถอย ตั้งใจ และลงมือ อะไรก็สำเร็จได้สักวัน
แวะมาบ่อยๆ นะค่ะ ขอให้มีความสุข และ มีความรักรอบๆ ตัวทุกคนค่ะ
If we never give up and begin doing, we will succeed. I wish everyone happiness and love, stay around.

เรื่องราว ข้อมูล บทความ ที่เขียนทั้งหมด ที่พื้นที่แห่งนี้เป็นข้อมูลส่วนตัว ตั้งใจเขียนเป็นบันทึกเก็บไว้อ่านย้อนหลังเพราะไม่ได้เขียนใส่สมุดตั้งแต่มาอเมริกาและเพื่อง่ายต่อทางบ้านที่ประเทศไทยได้เห็นชิวิตความเป็นอยู่ ทั้งเล่าสู่กันฟังถึงสิ่งที่ได้รู้ ได้เห็น ได้สัมผัส มิได้มีเจตนากระทบกระทั่งบุคคลใดขอขอบคุณเจ้าของบทความ งานเขียน และรวมถึงวิดีโอ ที่มีประโยชน์ได้นำมาอ้างอิงเผยแพร่ไว้ที่นี่ และยินดีต้อนรับทุกคนที่เข้ามาทั้งด้วยความตั้งใจและบ้งเอิญค่ะ

Stories and articles in this blog are my experiences .I would like to share in public. Welcome everyone!

Since I moved to the USA I have not written in a book, I use this space to keep the memories of everything I do and everyone I meet and this makes it simple to update my family in Thailand also.

Thank you to all the writers and people educated in the media who I copied to share this blog