Life is short then do what brings happiness to life.ชีวิตเราสั้น อะไรทำแล้วมีความสุขก็ทำไป อยู่ยังไงก็ได้ให้มีความสุข

Search This Blog

Monday, July 27, 2009

สร้อยข้อมือ Beading #1 Bracelace

เมื่อเช้าหลังจากดารินไปทำงานก็จัดแจงตั้งหน้าตั้งตาร้อยสร้อยข้อมือ ซื้อุปกรณ์ร้อยลูกปัดมานานหลายเดือนไม่ได้ทำซะทีจนวันนี้ตั้งใจว่ายังไงต้องทำให้ได้เพราะสร้อยข้อมือเส้นที่ใส่อยู่เปื่อยจนจะขาดอยู่แล้ว จัดแจงเลือกเชือกสีชมพู และเอาหินจากสร้อยหินที่แม่ให้มาซึ่งขาดนานแล้วมาร้อยรวมกันด้วย ยังมีอีกเส้นเป็นหินทรายซึ่งก็ชอบมากๆ แต่เม็ดหินจะใหญ่ใส่เข้าด้วยกันคงไม่สวย เอาละเริ่มร้อยๆๆๆ เปิดหนังสือเมคร่าเม่ 2 เล่มที่ซื้อมาด้วยที่กรุงเทพฯ แต่ไม่ได้ช่วยอะไรมากนักเพราะขี้เกียจดู ใช้ความรู้เดิมๆ สมัยเรียน ป.5 เคยถักอะไรสักอย่างจำไม่ได้แล้ว เป็นเชือกในวิชา การงานพื้นฐานอาชีพ ซึ่งครูดุมากซะด้วย และประกอบกับความรู้ตอนเรียน มหาวิทยาลัยปีแรกๆ สมัยนั้นวัยรุ่นฮิตใส่เชือกถักกัน ก็ไปดูคนเขาถักตามร้านจนจำมาถักใส่เองได้ จะเสียเงินซื้อทำไมละ เราเองก็ศิลปินมั่วๆ ได้เหมือนกัน ใช้เองยังไงก็เก๋



This morning I spent time after my husband left home to work with bracelace beading. I told myself last night " Tomorrow I must finish new bracelace". I bought material for beading many months ago but never touch until this morning. I used the stone which the bracelace my mothere gave me added in the one I ware everyday until it almost tare. The books did not help me with tie the knot because I lazy to follow the direction. Lucky, I was making the knot when in school for many, many years agao .When I was in University, a fashion knot bracelace really popular that made me learn from looked at sellers at stores how to make until can make myself. Why have to buy when I can do...haha.



No comments:

เมื่อเราไม่ท้อ ไม่ถอย ตั้งใจ และลงมือ อะไรก็สำเร็จได้สักวัน
แวะมาบ่อยๆ นะค่ะ ขอให้มีความสุข และ มีความรักรอบๆ ตัวทุกคนค่ะ
If we never give up and begin doing, we will succeed. I wish everyone happiness and love, stay around.

เรื่องราว ข้อมูล บทความ ที่เขียนทั้งหมด ที่พื้นที่แห่งนี้เป็นข้อมูลส่วนตัว ตั้งใจเขียนเป็นบันทึกเก็บไว้อ่านย้อนหลังเพราะไม่ได้เขียนใส่สมุดตั้งแต่มาอเมริกาและเพื่อง่ายต่อทางบ้านที่ประเทศไทยได้เห็นชิวิตความเป็นอยู่ ทั้งเล่าสู่กันฟังถึงสิ่งที่ได้รู้ ได้เห็น ได้สัมผัส มิได้มีเจตนากระทบกระทั่งบุคคลใดขอขอบคุณเจ้าของบทความ งานเขียน และรวมถึงวิดีโอ ที่มีประโยชน์ได้นำมาอ้างอิงเผยแพร่ไว้ที่นี่ และยินดีต้อนรับทุกคนที่เข้ามาทั้งด้วยความตั้งใจและบ้งเอิญค่ะ

Stories and articles in this blog are my experiences .I would like to share in public. Welcome everyone!

Since I moved to the USA I have not written in a book, I use this space to keep the memories of everything I do and everyone I meet and this makes it simple to update my family in Thailand also.

Thank you to all the writers and people educated in the media who I copied to share this blog